Taniec współczesny to forma oparta na idei baletu, jednak w przeciwieństwie do swojego protoplasty taniec ten jest pozbawiony sztywnych zasad, cechujących taniec klasyczny. W tańcu współczesnym uwaga jest skupiona przede wszystkim na ukazaniu emocji tancerki i tancerza. Nośnikiem tych emocji są choreografie, za pomocą których tancerze i tancerki opowiadają historie – a każda z nich wiąże się z innymi, konkretnymi emocjami.  Taniec współczesny jest formą tańca bardzo swobodną, w której nie ma ograniczeń tak, jak w balecie, co do ustawienia ciała.  Forma ta cechuje się ogromną dowolnością w kreowaniu ruchu, wykorzystywany jest tu ciężar ciała, grawitacja, oddech, swingi.

Z uwagi na kluczową rolę emocji w tańcu współczesnym, był on punktem wyjścia do powstania Teatru Tańca. To właśnie na tych zajęciach młodzi adepci sztuki tanecznej skupiają się nie tylko na technice tańca, lecz także na sferze aktorskiej, która pomaga wydobyć i ukazać drzemiące w tancerzach i tancerkach emocje.

Taniec współczesny jest połączeniem wielu form tanecznych, takich jak taniec nowoczesny, taniec jazzowy a nawet niektóre z tańców towarzyskich. Z uwagi na brak sztywnych tam w choreografii tańca współczesnego mogą mieć także miejsce elementy akrobatyki. Jednak głównym źródłem tego tańca jest taniec klasyczny, znany jako balet. Podstawowe elementy baletu (np. plié, grand plié, pique, fouetté) mają szerokie zastosowanie w tańcu współczesnym i są nieodłącznymi elementami każdego układu. Jednak pomimo tak bliskiej więzi, taniec współczesny powstał jako całkowicie inny taniec, różniący się od baletu przede wszystkim tym, iż mniej ważna jest technika i triki, a nacisk kładzie się na uczucia i emocje tancerza.